Ik hoorde zelfs in mijn linker oor kinderen roepen, kijk mama, díe gaat snel!

Mijn contact met Sander kwam via Facebook en dateert van herfst 2018.

Mijn halve marathon van 2018 bij kasteel de Haar ging dus danig makkelijk dat ik het waanzinnige idee opgevat had om eens in Hamburg een hele te gaan lopen. Heb daar familie wonen, dus al snel wat 1 en 1 twee; in april 2019 zou het moeten gaan gebeuren!

Uitlopen plús een mooie tijd was mijn tussentijdse doel. Ik zocht een coach en was verleid door de methode ‘Sportrusten’ van Stans nogwat. Maximaal 14 km per dag lopen en dat dan 3 tot 4 x per week.Meer leek me met alle risico’s op blessures niet verstandig. App geïnstalleerd, compatible hartslagmeter om en iedere twee minuten een km per uur harder lopen totdat je neervalt. Weet niet meer wat mijn omslagpunt destijds was, ik was in redelijke conditie.

Maar helaas, de tijd die daar uitrolde was 5 hele uren! En dat terwijl ik de halve in 1:53 had gedaan, met een relaxte plaspauze. No way dat ik daarvoor al die moeite zou doen en kosten maken. Ik dus weer opzoek naar een nieuwe trainer, eentje die er wat agressiever in zou zitten. Enfin, Sander reageerde soepeltjes en op basis van mijn tijden zag hij in zijn kristallen bol eventueel een sub-vier-uur tijd voor mij weggelegd. Conventionele klassieke marathontraining zou mijn deel worden, met als mega-uitdagingen regelmatige trainingen tot wel 35 km! Wow! Zou mij dat lukken?

Alle grenzen zijn verlegbaar en we begonnen klein, maar telkens twee kilometertjes er bij en dat ging prima. Mijn lijf hield het goed uit, had nog wel even een tegenvallertje met een ingescheurde kruisband, door in een donker fietstunneltje op een ronde steen te trappen, maar gewoon gerevalideerd en tegelijkertijd de trainingen van Sander probleemloos afgewerkt. Tussendoor wordt je geprikkeld middels allerlei trainingen met mooie namen: Yasso, Magic Mile, plateautrainingen op marathontempo, HIIT’s. Het is prikkelen en meten wat Sander doet oftewel ‘polariserende’ trainingen. Kortom, je lichaam wordt telkens ‘geshockt’ en je geest verveelt zich nooit!

Tussentijds heb ik de Faceboek groep plus Messenger chat als een grote steun ervaren. Je zit met flink wat andere atleten in het zelfde schuitje. Je schrikt je soms te pletter als je de tempi ziet van de intervals, maar uiteindelijk doet iedereen het braaf en blijkt ook de opdracht meestal tot een goed einde te kunnen brengen.

Op geen enkel moment heb ik ooit klachten gehad over Sander, ja hij is soms wel wat streng en kort van stof in zijn ‘feedback’. Waar ik wel last van gehad heb is de techniek; het kostte in die tijd dat ik startte behoorlijk wat IT-kennis om de Garmin horloges met de bijbehorende software Trainingpeaks middels IQ apps aan de praat te houden of te krijgen. Diverse malen was ik dicht bij het helemaal overboord gooien van het marathonplan vanwege de erbarmelijke en gevoelige software van Garmin in combinatie met het, eveneens Amerikaanse, Trainingpeaks pakketje. Na de zomer van 2019 was dat ineens opgelost en hadden de makers van TP de handdoek in de ring gegooid met hun brakke software (die van Garmin was ook brak, de combi was dodelijk).

Wat vond ik het moeilijkst en tegelijkertijd de grootste openbaring? Dat waren toch wel de lage hartslagtrainingen. Ik was altijd gewend op vrij hoge hartslag te ‘knallen’ en wat kon mij die lage hartslag schelen? Totdat ik gedwongen werd de lange duurlopen op 123 slagen per minuut te gaan lopen. Gedurende de kwartalen die volgden werd ik af en toe met 3 slagen gereset naar een lager tempo en inmiddels zit ik op 117 hartslagen per minuut. Het gevolg van die trainingen was dat ik van een rusthartslag van 72 naar 43 zakte, ja in mijn slaap. Ik kreeg dus een hart van een olifant, met vermoedelijk dezelfde spierwand er bij. Grappig? Ja, maar belangrijk was dat feitje niet.

Wat veel belangrijker was dat bij de prikkelende trainingen mijn hartslag óók aan het dalen was. En als ik marathonblokken op 5:40 ging trainen, dat mijn hartslag lekker rond 100 bleef hangen in de pauzes, maar tijdens de marathonblokken zelf gewoon stokte op 130, soms zelfs 125. Kortom, mijn ‘toerentalbereik’ was gereset. Ja, ik kon mijn hartslag met pyramideruns nog steeds naar 203 krijgen (54 jaar) maar tijdens fartleks, bruggetjes kwam mijn hartslag niet meer boven de 150 uit, terwijl ik daar meestal ver boven zat bij forse inspanning: 172.

Waarom is dit nou zó belangrijk? Nou, omdat een marathon heel wat uurtjes duurt, voor iedereen verschillend, maar ik ga binnen de drie uur nooit halen. Maar ieder uur dat je lekker relaxed aan het rennen bent gaat je hartslag met wel 5 slagen omhoog, om ongemerkt het rode gebied in te kruipen indien je niet goed getraind bent. Let op, ik ben geen expert en heb de wijsheid niet in pacht, maar ik zou een half uur op 175 niet volhouden want ik zou instorten en neergesabeld worden door de man met de hamer. Nu zou ik, als het goed is, niet eens in de buurt komen van die hamer! Mijn VO2max zat volgens Garmin inmiddels op 55, terwijl ik met mijn 94 kg aan de (te) zware kant was bij 1.87m voor een marathon. Grote twijfels dus.

Nou, dat kwam dus mooi uit. Mijn marathonblokken liepen qua hartslag plots gelijk aan mijn rustige jog tempo. Maar het mooiste was dat waar ik vroeger kon genieten van drie volle dagen spierpijn na een sprint of HIIT-training, dat ik nu maar één dag spierpijn had op de trainingsdag zelf, en de volgende dag was het weg! Kortom mijn herstel was enorm veel beter geworden. Aangezien motorsport mijn hoofdhobby is en was, was ik daar ook bij marathonevenementen veel uitgeruster zodra ik aan de finish kwam. Alles werd een makkie, ook op het werk. Je kon veel langer je aandacht bij je werk of opdracht houden; je mentale toerentalgebied werd door het trainingsprogramma van Sander óók verlegd!

Tsja, er zijn twee marathonwetten: 1) zorg dat je blessurevrij aan de start verschijnt of start niet en 2) de hele marathon is een grote ‘mindfuck’: houd ik dit wel vol bij het tempo dat de coach uitgezocht heeft middels al zijn beslistabellen en ervaring? Het maakt je bijzonder onzeker (en daar heb ik normaal nooit last van) of je een tempo dat een ander voor je uitkiest in het slechtste geval 4.5u lang vol moet gaan houden? Ik word er nóg zenuwachtig van als ik er weer aan terugdenk. Blaas ik mezelf niet te veel op door 5:40 te lopen of ga ik niet veel te langzaam voor een tijd van 4u rond? Je moet als een piloot alles in de gaten houden: brandstof, eet en drink je wel op tijd, drink je niet te veel? Ga je geen darmklachten krijgen waardoor je onderweg de Dixie moet gaan opzoeken? Tempo, hartslag, cadans, hoogte van de afzet? Heb ik tijdens het taperen niet te veel getapered? Of te weinig? Nou, dat ging bij mij één keer goed mis want waar ik 12 km had moeten lopen liep ik er even losjes het dubbele uit, terwijl ik feitelijk al gas terug had moeten nemen. Ik keek maar één keer niet in de software van TP, maar op mijn horloge was de tekst van de omvang/ lengte weggevallen. Was uiteindelijk geen probleem, maar had heel goed mis kunnen gaan met blessures tot gevolg. Sander in rep en roer, maar mijn belastbaarheid was goed; dagje langer spierpijn, dus het herstel kwam gelukkig op tijd.

Waar ik 48u van tevoren heel serieus aan het witbrood met jam was gegaan om mijn lever mooi af te vullen met glucose (stapelen), was de avond voor de marathon een verjaardag. Een verjaardag overigens zonder alcohol, ik was inmiddels 6 maanden geheelonthouder geworden, maar wel met een heerlijke vette pizza met veel kaas en salami. Je eet tijdens zo’n trainingsperiode gerust alles wat los en vast zit, dat maakt toch geen bal meer uit want je komt toch niet aan. Drie hele grote pizzapunten floepten heel gemakkelijk naar binnen maar dus ook de volgende dag weer naar buiten. Halverwege de marathon kwam ik er achter dat mijn darmen wilden ontploffen en met een bezweet rood hoofd vluchtte ik een cafeetje in, roepend dat ik even een snelle pitsstop nodig had. Alle mensen aan hun tafeltjes plus de barman lachen! Dolle pret! Dus totaal onderweg twee kleine wensen en één grote. Waar ik totaal wel 4 minuten voor verloor. Dus ik had best op 4:05 uit kunnen komen, mits ik anders gegeten had!

Inmiddels zijn we met ongeveer eenderde van het NEEGU-team overgeschakeld naar rennen op Wattage en hebben we hartslag en tempometingen losgelaten. De wattagemeter meet feitelijk je PK’s waarmee je afzet, je hellingshoek maar ook je tegenwind. Je krijgt je doelwattage en actuele wattage in real-time op je horloge en je beseft tijdig wanneer je gas bij kunt geven, bijvoorbeeld bij heuvelaf, met  heuveltje op fors gas terug moet nemen. Deze sensor klem je vast aan de veters van je schoen en gaat een run of 10 mee met een oplaadbare lading. Ik heb daar een kwartaaltje mee getrained om tot de conclusie te komen dat mijn hartslag veel rustiger werd, veel stabieler en voorspelbaarder. Kortom, je maakt je zelf totaal geen zorgen meer om de actuele hartslag, met veel meer zelfvertrouwen tot gevolg. Zo liep ik de 7-heuvelenloop, ondanks de heuvels, in een persoonlijk record (een PR). Mijn aanvalsplan was heel simpel, ondanks de instructies van Sander. Hij adviseerde dat ik overal 325W zou lopen, zowel heuvel af als op. Ik koos er voor om heuvel op mij daar keurig aan te houden, maar echter heuvel af, buiten de meute, over de fietspaden met dubbel tempo af te dalen. Dus geen 650W maar meer iets van 400W. Dit liep soms op tot wel 17 km/u door de steile hellingen naar beneden. De grote gok was om aan het einde bij de finish nét genoeg energie over te houden dat ik nipt zou kunnen finishen. De laatste 400m van de finish zijn overigens horizontaal, dus daar geen hellingshoekvoordelen. Enfin, mensen renden rondjes om mij heen (of klampten zich aan mij vast) want de eerste drie heuvels haalde ik iedereen in, maar zodra we gingen klimmen haalden al die mensen die ik ingehaald had míj weer in!

Niet getreurd, want met zo’n sensor weet ik wat ik doe en waar de reserves zitten

Dat duurde dus maar vier heuvels dat ik dezelfde gezichten zag. Dat groepje bekende gezichten liet ik achter mij, zij kakten in, terwijl ik stabiel met dezelfde strategie rustig mijn ding bleef doen. Ik voelde me sterk, heel sterk en vol zelfvertrouwen. Maar aangekomen bij de finish was het een disaster; het leek wel de Kalverstraat in Amsterdam tijdens de uitverkoop. Het was helemaal vol met langzaam joggende mensen, die blijkbaar allemaal in de startvakken voor mij vertrokken waren, blij dat de finish eindelijk in zicht was. Ik kwam echter in een strokje van 40 cm, vlak langs de dranghekken met dubbele snelheid, ruim 23 km/u langs suizen. Ik hoorde zelfs in mijn linker oor kinderen roepen, kijk mama, díe gaat snel! Geen tijd helaas om die mensen aan te kijken, ik moest me super concentreren om geen mensen aan te lopen, maar tegelijkertijd niet te struikelen over de uitstekende pootjes van de dranghekken!

De finishtijd waar ik van droomde was 1:15, maar die heb ik op 35s na, net niet gehaald. Mooi om iets te hebben om volgend jaar er af te schaven. Onder het uur is niet realistisch voor mij aangezien hardlopen niet mijn hoofdsport is; ik doe ook nog aan squash, in-line skaten en crossfit. Ik koelde heel snel af dus bleef niet wachten op een vriendin, de cooling down ging rennend rechtstreeks naar de FEBO, aangezien ik een berenhonger ontwikkeld had!

Samenvattend, een bijzonder leerzame periode. Met Sander en team een paar keer gejogged om elkaar wat beter te leren kennen en gewoon, voor de gezelligheid en teambinding. Ook de toepassing van technologie ter verbetering van de prestaties vond ik grappig en inspirerend. Mijn aanpassingsvermogen van een 50+er interessant en onverwacht.